We hebben echt een klik, ik ben met Diny echt vriendinnen geworden. Voor mij is een vriendin iemand waar je iets mee gemeen hebt. Ik ben nu al bijna 10 jaar met Diny. Het klikt gewoon heel goed, het is altijd gezellig, ik kijk naar haar bezoekjes uit. Diny is gek op mijn kinderen, en komt eens in de 2 weken bij me langs.
Mijn kinderen hebben ook van alles wat anderen, zoals mijn familie, niet altijd begrijpen. Zij snapt dat vanuit haar situatie heel goed. Ik heb verder geen idee wat haar diagnose is, daar praten we ook niet over. Zonder label kijk je ook anders naar elkaar.
We kunnen goed praten met elkaar. Zij is ook jong van geest, ook al loopt ze tegen de 70. In het begin was het even aftasten, ik werkte toen full time en kwam in de avonduren bij haar. Voor haar was het lastig om ’s avonds de deur uit te gaan. Als je zo bij een vreemde in de kamer komt, heb je niet meteen de grootste verhalen. Eerst kletsten we wat over programma’s die we allebei leuk vonden. Als je met iemand een band wil opbouwen, moet je ook wat van jezelf geven. Iemands kamer geeft al veel aanknopingspunten. Je probeert iemand op zijn gemak te stellen en een beetje te kijken wat je gezamenlijke hobby’s zijn. Later komen er meer persoonlijke dingen bij. Nu is ze gewoon heel erg vertrouwd.
Toen ik kinderen kreeg , kwam Diny ’s middags bij mij. De kinderen zijn dol op haar. Ze stoeien, rollen op de grond. Het is altijd gezellig, iedereen heeft een leuke middag.
Ze is ook bij me op kraamvisite geweest, dan zie je d’r genieten. Bij een groot feest van haar broer ben ik als maatje met haar meegegaan. Alleen gaan is spannend voor haar, maar samen durft ze wel. Dat vind ik ook heel knap van haar.
Het was niet mijn hoofddoel, maar het is wel fijn om te zien hoe ze vooruitgegaan is. Ze is zó veel gegroeid, ze doet nu ook zelf vrijwilligerswerk. Het ging allemaal wel heel langzaam, duurt echt jaren.
Je moet gewoon een band krijgen dan gaat de rest vanzelf.